الهی...

الهى! هم نشین از هم نشین رنگ مى گیرد،خوشا آن که با تو هم نشین است ؛ « صِبغَهَ اللهِ وَ مَن اَحسَنُ مِنَ اللهِ صِبغَه ».

الهى ، راز دل را نهفتن دشوار است و گفتن دشوارتر.

الهى ! از نماز و روزه ام توبه کردم به حق اهل نماز و روزه ات توبه این نااهل را بپذیر! 

الهی، ما همه بیچاره‌ایم و تنها تو چاره‌ای، و ما همه هیچ کاره‌ایم و تنها تو کاره‌ای.

الهی، از پای تا فرقم، در نور تو غرقم. «یا نورَ السموات و الأرض، أنعمتَ فَزِدْ»!

الهی، چگونه گویم نشناختمت که شناختمت، و چگونه گویم شناختمت که نشناختمت.

الهی، عقل گوید «الحَذر الحَذَر!» عشق گوید «العَجَل العَجَل!»؛ آن گوید دور باش، و این گوید زود باش!

الهی، داغ دل را نه زبان تواند تقریر کند و نه قلم یارد به تحریر رساند؛ الحمدلله که دلدار به ناگفته و نانوشته آگاه است.

الهی، چگونه دعوی بندگی کنم که پرندگان از من می‌رمند و ددان رامم نیستند.

گزیده ای ازالهی نامه علامه حسن زاده آملی